بوسه پروردگار

...عشق آرزوست و آرزو هم یک احساس، هرگاه احساس عمیقی بر تو متسلی میشود، چیزی را آرزو میکنی!
عشق در حقیقت مطلق است اما مفهوم آن به تناسب آگاهی فرد تفاوت میکند؛ عشق از مجرای عقیده ظهور نمیکند، از مجرای عمل ظاهر میشود.
شرط رشد کردن ایجاب میکند که بالاترین تلاش را در راه عشق به هرآنچه که با روحت سازگار است، به ظهور برسانی. بالاترین درجهء شادی به طریق درک کردن و همکاری آگاهانه با قانون الهی کسب میشود. این عشق است که نشاط به ارمغان میآورد.
پس اگر آرزوی عشق داری، تلاش کن این را درک کنی که تنها راه کسب عشق از طریق دادن عشق میسر میشود. هرچه بیشتر ایثار کنی، بیشتر میگیری؛ و تنها راه ایثار عشق این است که خود را آنچنان از آن پر کنی تا از تو لبریز شود و به مغناطیس عشق بدل شوی.
ای بشر! چشمانت را باز کن و همواره در جستجوی عشق باش، آنگاه اسرار را می آموزی. پس بیا عشق بورزشم و آنچه را که از آن توستبردار و شاد باش.امشب اکنون است و لحظهء اکنون چون ابدیت در همین لحظه فراهم آمده است.بوسه ای از پروردگار به نگارستان زندگی نازل میشود، بوسه های او اغلب خراشی بر جای نمیگذارند مگر بر قلب...»