محبت اکسیری است که در پناهش جان رونق حیات می یابد

 و خار ارزش گل پیدا می کند .

کیمیایی است که خاک را به طلا بدل می کن

د و زیستن را معنای بودن می بخشد. زمستان جان به

امیدش جامه بهار به تن می کند و تن پوش پائیز زندگی با یاد حضورش رنگ

 و جلایی دیگر می گیرد