بوسه پروردگار
...عشق آرزوست و آرزو هم یک احساس، هرگاه احساس عمیقی بر تو متسلی میشود، چیزی را آرزو میکنی!
عشق در حقیقت مطلق است اما مفهوم آن به تناسب آگاهی فرد تفاوت میکند؛ عشق از مجرای عقیده ظهور نمیکند، از مجرای عمل ظاهر میشود.
شرط رشد کردن ایجاب میکند که بالاترین تلاش را در راه عشق به هرآنچه که با روحت سازگار است، به ظهور برسانی. بالاترین درجهء شادی به طریق درک کردن و همکاری آگاهانه با قانون الهی کسب میشود. این عشق است که نشاط به ارمغان میآورد.
پس اگر آرزوی عشق داری، تلاش کن این را درک کنی که تنها راه کسب عشق از طریق دادن عشق میسر میشود. هرچه بیشتر ایثار کنی، بیشتر میگیری؛ و تنها راه ایثار عشق این است که خود را آنچنان از آن پر کنی تا از تو لبریز شود و به مغناطیس عشق بدل شوی.
ای بشر! چشمانت را باز کن و همواره در جستجوی عشق باش، آنگاه اسرار را می آموزی. پس بیا عشق بورزشم و آنچه را که از آن توستبردار و شاد باش.امشب اکنون است و لحظهء اکنون چون ابدیت در همین لحظه فراهم آمده است.بوسه ای از پروردگار به نگارستان زندگی نازل میشود، بوسه های او اغلب خراشی بر جای نمیگذارند مگر بر قلب...»
برای شما که عشق تان زندگی است
شما که عشق تان زندگی است
شما اشکتان مرگ است
شما که هر آن مرا می ستایید
شما که خود بزرگید و مرا بزرگ می دارید
شما که بودن را معنی کردید و توانستن را
شما که دوستتان دارم
شما که دیدارتان را می خواهم هر لحظه ، هر روز
شما که مرا نیک می دانید که چگونه دوستتان دارم
شما که هر روز به امید فریادهاتان می نویسم
به آرزوی بودن و خواندن و سرودنتان روزگار می گذرانم که شاید ببینمتان
شما که خستگی نمی شناسید چون دانسته اید تلاش و نیکویی را
و شما که مرا نمایاندید به آنان که به سخره می گرفتندم
چند حرف ماندگار
۱ـ با اولین نگاه خودت را مباز ظاهر دایمی نیست
۲ـ در خلوت چنان زندگی کن که در پیش جمعی
۳ـ برنده ها کاری را می کنند که بازنده ها دلشان نمی خواهند انجام دهند
از وقتی که عاشق شدم
فرصت بیشتری پیدا کردم
فرصت بیشتری برای آن که پرواز کنم
وبعد زمین بخورم
و این عالی ست
هر کسی شانس پرواز کردن و به زمین خوردن را ندارد
تو این شانس را به من بخشیدی
متشکرم سیلوراستاین
یـار مـرا غار مـرا عشق جگر خـوار مـرا
یـار تـوئی غار تـوئی خواجه نگهدار مـرا
نوح تـوئی روح تـوئی فاتح و مفتوح تـوئی
سینة مشروح تـوی بر در اسرار مـرا
نـور تـوئی سـور تـوئی دولت منصور تـوئی
مرغ کــه طور تـوئی خسته به منقار مـرا
قطره توئی بحر توئی لطف توئی قهر تـوئی
قند تـوئی زهر تـوئی بیش میازار مـرا
حجره خورشید تـوئی خانـة ناهیـد تـوئی
روضة اومید تـوئی راه ده ای یار مـرا
روز تـوئی روزه تـوئی حاصل در یـوزه تـوئی
آب تـوئی کوزه تـوئی آب ده این بار مـرا
دانه تـوئی دام تـوی باده تـوئی جام تـوئی
پخته تـوئی خام تـوئی خام بمـگذار مـرا
این تن اگر کم تندی راه دلم کم زنـدی
راه شـدی تا نبـدی این همه گفتار مرا
